لطفاً دکمه پخش را فشار دهید و ویدیو را در صفحه بزرگ ببینید

آتش به عنوان نمادی از مقدس‌ترین هستی‌ ها شناخته می‌شود

نگویی که آتش پرستان بدند

 پرستنده پاک یزدان بُدند

فردوسی

در راه و رسم زرتشت، مغان از ساختن معابد خودداری می‌کردند. به جای آن، مراسم معنوی  آنها به دور نمادهایی از نور، خورشید و آتش می‌چرخید. این عناصر، که دارای اهمیتی عمیق بودند، نه به عنوان موضوع پرستش آتش، بلکه به عنوان سمبل‌هایی از نور و حکمت جاودان اهورامزدا (حکمت متعالی) تلقی می‌شدند. همچنین، نور و آتش به عنوان بنیادهایی حیات‌بخش برای بقای زندگی بر کره‌ی زمین شناخته میشوند

زرتشت در آموزه‌های خود بر پرستش ظاهری تأکید نکرد، بلکه بر این باور بود که افراد باید به پرورش آگاهی درونی بپردازند، آگاهی‌ای که اغلب به عنوان "آتش درون" توصیف می‌شد. این "آتش درون" از طریق پیروی از اصول "اندیشه‌ی نیک، گفتار نیک و کردار نیک" در زندگی روزمره به وقوع میپیوندد

زرتشت معتقد بود که همان‌طور که شعله‌های آتش به طور طبیعی به سوی آسمان صعود می‌کنند، بشر نیز باید در جستجوی رشد و پیشرفت آگاهانه در زندگی خود باشد. در فلسفه زرتشت، ارتباط انسانها با اهورا مزدا (خدای خرد) به عنوان یک دوستی صمیمی تصویر می‌شود. از منظر او، اهورا مزدا دوستی و راهنمایی برای انسانهاست، و این ارتباط با اجرای اعمال نیک و ارتقاء اخلاقی همراه است. این نگاه منحصر به فرد به انسان اراده‌ی آزاد و توانایی تفکر را اعطا می‌کند، تا با انتخاب‌های خود، مسیر حکمت را پیش گیرد و به سمت وجودی برتر و آگاه‌تر صعود کند

ای اهورامزدا، نشان ده - آنچه را که از طریق روح و آتش خویش به ارمغان می‌آوری، برکتی که از طریق راستی به کسانی که با بینش عمل می‌کنند اختصاص می‌دهی، قانون مقدس را برای روشنایی آن‌ها عطا فرما. آن را با کلام الهام‌بخش خود به من بده تا بتوانم وجودش را برای همگان آشکار سازم

(گات‌ها: فصل 3-31)