عکس زرتشت، اثر پاخاروس وولاندو
زرتشت که بود؟
"چنانکه من اهورامزدا را با بصیرت درونی‌ام دیده‌ام."
(گات‌ها: فصل 8-45)
نام "زرتشت" به معنای "کسی که با نور طلایی درخشان است" و نشانه‌ای از روشنایی و خرد می‌باشد. در این نام، "زر" به معنی "طلا" و "اشتر" به معنی "نور" یا "درخشش" است، مانند "ستاره" در آسمان شب. این نام، که ریشه در واژه‌های کهن فارسی دارد، به ماهیت پاک و روح بلند زرتشت اشاره دارد و از زمان‌های باستانی به عنوان نمادی از نور و خرد شناخته می‌شود
"زرتشت: کسی که نور طلایی را درونش دارد"
تعیین دقیق زمان زندگی زرتشت همواره چالشی بزرگ بوده است. با این حال، بر اساس بررسی‌های لغوی سروده‌های او، که به نام گات ها شناخته می‌شوند، تخمین زده می‌شود که او بین ۵۰۰۰ تا ۷۰۰۰ سال پیش می‌زیسته است. آیین زرتشتی، به عنوان دین رسمی امپراتوری‌های بزرگ ایرانی، از سال ۵۵۰ قبل از میلاد تا ۶۵۱ میلادی، به شکل جدی به میان آمد و بر قلب‌های مردم حکمرانی کرد
در این خاک زرخیز ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین
همه دینشان مردی و داد بود
وز آن کشور آزاد و آباد بود
چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان
همه بندهٔ ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک
پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد
فردوسی
زرتشت، با عمق وجدان و آگاهی درونی خود، به درکی عمیق از حکمت نهایی، اهورامزدا، دست یافت. او در تأملات عرفانی خود، دریچه‌ای به جهانی دیگر گشود و با حقیقتی متعالی مواجه شد
ای خداوند زندگی و حکمت، هنگامی که تو را در ذهنم به عنوان اولین و آخرین آفرینش درک کردم
(گات‌ها:فصل 8-31)
در پیام‌هایش، زرتشت نه تنها تشویق به پیروی کورکورانه از دین را رد می‌کند، بلکه ما را به استفاده از عقل و خرد در انتخاب مسیر حقیقت فرا می‌خواند. او به جستجوی حکمت در هر کجا که باشد، اهمیت می‌دهد و تأکید می‌کند که دین باید از انتخاب آزادانه و دانایی ما نشأت گیرد، نه از ترس یا اجبار